tierra-mallorca-rgJ1J8SDEAY-unsplash

Sprzedaż nieruchomości zagranicą przez osobę będącą rezydentem podatkowym w Hiszpanii

przez blogPraca

Osoby fizyczne będące rezydentem podatkowym w Hiszpanii podlegają obowiązkowi podatkowemu właśnie w tym kraju. Jak ustalić rezydencję? W pierwszej kolejności decyduje zasada 183 dni, jednak nie zawsze i warto tutaj stosownie zweryfikować każdorazowo sytuację podatnika. Niemniej, w sytuacji sprzedaży nieruchomości położonej poza terytorium Hiszpanii nasuwają się liczne pytania, a wraz z nimi wątpliwości co do kraju, w którym należy rozliczyć się z czynności prawnej. W poniższym artykule postaramy się przybliżyć tematykę.

Gdzie należy się rozliczyć?

Zgodnie z artykułem 8 Ustawy 35/2006 o Podatku dochodowym od osób fizycznych, zobowiązaną do uiszczenia podatku dochodowego jest osoba fizyczna mająca miejsce zwykłego pobytu na terytorium Hiszpanii. Podatek dochodowy od osób fizycznych (hiszp. IRPF – Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas) odprowadzany jest od dochodu osoby fizycznej rozumianego jako ogół dochodów niezależnie od miejsca ich uzyskania, a zatem obowiązek ten dotyczy również dochodów uzyskanych poza granicami Hiszpanii, w tym dochodów uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości położonej poza Hiszpanią.

Sprzedaż nieruchomości położonej w Polsce

Zgodnie z regulacjami wspomnianej Ustawy, rezydent podatkowy Hiszpanii, sprzedając nieruchomość położoną poza terytorium Hiszpanii, ma obowiązek rozliczenia się z dochodu w Hiszpanii.

Jednakże artykuł 6 Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie dnia 15.11.1979 r. stanowi, że dochody z majątku nieruchomego mogą być opodatkowane w państwie, w którym ten majątek jest położony – a więc w Polsce.

W tej sytuacji zastosowanie miał do tej pory artykuł 23 ustęp 2 pkt a) Umowy, zgodnie z którym: „Hiszpania powinna zwolnić ten dochód z opodatkowania, ale przy obliczaniu podatku od pozostałej części dochodu (lub majątku) danej osoby (tzw. renta mundial), może zastosować stopę podatkową, która byłaby aplikowana w wypadku, gdyby nie zastosowano zwolnienia co do części dochodu (lub majątku) opodatkowanego w Polsce oraz b) Hiszpania, wymierzając podatki osobom mającym miejsce zamieszkania lub siedzibę w Hiszpanii, włączy do podstawy opodatkowania dochód, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10 i 12 niniejszej umowy może być także opodatkowany w Polsce, i dopuści odjęcie od kwoty podatku, mierzonej od tej podstawy, kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Polsce. Taka ulga nie będzie w żadnym razie przekraczać tej części podatku, wyliczonego przed zastosowaniem zniżki, która odnosi się do dochodu, który został opodatkowany w Polsce zgodnie z postanowieniami artykułów 10 i 12 niniejszej umowy.”

Od 1 stycznia 2022 roku Hiszpania stała się sygnatariuszem Konwencji MLI (Multilateral Instrument).

Czego dotyczy Konwencja MLI?

Konwencja MLI jest wielostronnym porozumieniem, mającym na celu modernizację istniejących umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (UPO) w celu implementacji środków zapobiegających erozji bazy podatkowej i transferowi zysków (BEPS). Dzięki tej konwencji możliwe jest szybkie wprowadzenie zmian do licznych UPO na całym świecie bez konieczności negocjowania nowych umów dwustronnych.

28 września 2021 roku Hiszpania przystąpiła do Konwencji MLI OECD, mającej na celu wprowadzenie środków związanych z konwencjami podatkowymi oraz zapobieganie erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków. Konwencja ta, negocjowana przez ponad 100 krajów i jurysdykcji z całego świata, weszła w życie w Hiszpanii 1 stycznia 2022 roku, dołączając do 67 jurysdykcji spośród 96, które dotychczas ratyfikowały Konwencję.

Konwencja ta jest jednym z najważniejszych rezultatów Projektu BEPS OECD/G20, uznawanym za główny instrument na świecie do aktualizacji konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, umożliwiającym jurysdykcjom wprowadzenie wyników Projektu BEPS do swoich obowiązujących konwencji bez konieczności prowadzenia dwustronnych negocjacji.

Hiszpania zdecydowała się na rezerwę przewidzianą w artykule 35.7 MLI, zgodnie z którą, aby modyfikacje dwustronne miały skutki, musi powiadomić każde z tych państw o zakończeniu procedury ratyfikacji. Hiszpania, wraz z Niemcami, jest jednym z niewielu krajów, które skorzystały z tej rezerwy, dlatego w większości przypadków nie będzie konieczne czekanie na tę komunikację od drugiego państwa.

1. W odniesieniu do podatków potrącanych u źródła od 1 stycznia roku rozpoczynającego się po upływie 30 dni od daty otrzymania ostatniej z notyfikacji przekazanych przez każdą z jurysdykcji, które złożyły rezerwę z artykułu 35.7. Jeśli chodzi o umowę, w której tylko Hiszpania złożyła rezerwę, a komunikacja zostanie dokonana przed grudniem tego roku, wejście w życie nastąpiło 1 stycznia 2022 roku, w przeciwnym razie był to 1 stycznia 2023 roku.

2. W odniesieniu do pozostałych podatków, dla podatków pobieranych w odniesieniu do okresów podatkowych rozpoczynających się po upływie sześciu miesięcy od 30 dni po dacie otrzymania ostatniej z notyfikacji przekazanych przez każdą z jurysdykcji kontraktujących, które złożyły rezerwę z artykułu 35.7. Oznacza to, że jeśli chodzi o umowę, w której tylko Hiszpania złożyła rezerwę, skutki dotyczą okresów podatkowych rozpoczynających się po upływie 30 dni i sześciu miesięcy od notyfikacji.

Zmiana metody unikania podwójnego opodatkowania

Na mocy uregulowań konwencji MLI dotychczasowe brzmienie art. 23 ust. 1 UPO między Polską a Hiszpanią zostało zastąpione art. 5 ust. 6 Konwencji. Potwierdzenie przez Polskę nastąpiło 1 czerwca 2022 roku. Z powyższego wynikają zmiany w metodzie unikania podwójnego opodatkowania.

Konwencja MLI zmienia w niektórych polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania (dalej: UPO) metodę unikania podwójnego opodatkowania – z metody wyłączenia (zwolnienia) z progresją na metodę odliczenia (zaliczenia/kredytu) proporcjonalnego.

Wyłączenie z progresją vs. odliczenie proporcjonalne

Pierwsza metoda polega na tym, że dochód uzyskany za granicą jest wyłączony z opodatkowania w kraju rezydencji, ale dochód ten jest uwzględniany przy ustalaniu stawki podatkowej dla pozostałego dochodu. Innymi słowy, dochód zagraniczny nie podlega opodatkowaniu w kraju rezydencji, ale wpływa na wysokość stawki podatkowej stosowanej do dochodu uzyskanego w kraju.

Metoda odliczenia proporcjonalnego polega na tym, że dochód uzyskany za granicą jest opodatkowany w kraju rezydencji, ale podatek zapłacony za granicą może zostać odliczony od podatku należnego w kraju rezydencji. Odliczenie to jednak nie może przekroczyć kwoty podatku należnego w kraju rezydencji.

Jakie czynności są po stronie podatnika?

Należy złożyć deklarację do hiszpańskiego Urzędu Skarbowego tzw. declaración de la operación en el IRPF, por ganancias patrimoniales z danej czynności prawnej jaką jest sprzedaż nieruchomości. Na tej podstawie możemy otrzymać decyzję o zwolnieniu z opodatkowania.

Niemniej sam podatek od powyższej czynności prawnej byłby naliczony od zysku ze sprzedaży a nie jej ogólnej wartości. Nie zapominajmy, że jeśli wartość, która pojawi się na koncie ze sprzedaży przewyższy 50.000€ jesteśmy zobligowani do złożenia deklaracji tzw. modelo 720.

W razie wątpliwości lub pytań, zapraszamy do kontaktu

Marine parking of boats and yachts in Turkey. Yacht docked in sea port

Rejestracja jachtów i innych jednostek pływających w Polsce

przez blogPraca

W ostatnich miesiącach polska flaga zyskała na znaczeniu w hiszpańskich marinach. Po „zatrzaśnięciu drzwi” przez Holandię, której bandera nie jest już uznawana w wielu państwach UE, faworyzujące nowe polskie przepisy stały się rozwiązaniem dla setek statków.
W Polsce od 1 sierpnia 2020 r. obowiązują nowe przepisy dotyczące rejestracji jachtów i innych jednostek pływających o długości do 24 m.
Jak wiadomo każdy jacht wymaga oficjalnej rejestracji a rejestracja łodzi pod polską banderą niesie ze sobą wiele korzyści pośród których możemy wyróżnić:

  • szybki i mało skomplikowany proces;
  • oficjalna rejestracja flagi wydana przez polskie władze;
  • brak przeglądów dla łodzi o długości do 15 m;
  • brak ograniczeń morskich – można wypływać statkiem w dowolne miejsce na świecie;
  • brak rocznych opłat za przedłużenie –certyfikat wydawany jest bezterminowo.

Obowiązkowi rejestracji podlegają:

  1. Jacht oraz jednostka pływająca używana do amatorskiego połowu ryb, o długości co najmniej 7,5 m lub napędzie mechanicznym o mocy co najmniej 15 kW;
  2. Jednostka pływająca używana do połowów rybackich;
  3. Jednostka pływająca uprawiająca żeglugę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
    o ile nie posiada innej niż polska przynależności.

W Hiszpanii łodzie rekreacyjne o długości od 2,5 do 24 metrów muszą być zarejestrowane. Dekret królewski 875/2014 o kwalifikacjach żeglarskich w swoich postanowieniach stanowi, że obywatele hiszpańscy mogą zarejestrować łódź za granicą. Przepis ten otwiera możliwość rejestracji łodzi w Polsce.
Dokumenty niezbędne do rejestracji w Polsce:

  • Jeśli jednostka pływająca była wcześniej zarejestrowana w innym kraju, należy przedstawić świadectwo wyrejestrowania; –
  • Jeśli jednostka jest nowa wymagana jest faktura zakupu;
  • Jeśli jest z drugiej ręki, umowa kupna potwierdzająca własność;
  • Kolorowe zdjęcie przedstawiające burtę statku;
  • Kolorowe zdjęcie tabliczki z numerem seryjnym;
  • skan dowodu tożsamości lub paszportu właściciela /właścicieli jednostki;
  • Pełnomocnictwo (konieczne jest posiadanie osoby upoważnionej w Polsce);
  • Kolejną ważną kwestią jest akredytacja parametrów technicznych. Jeżeli łódź posiada deklarację zgodności CE wystarczy dostarczyć ten dokument. Choć w łodziach bez oznakowania CE (jak np. w przypadku łodzi wyprodukowanych przed 1998 r.), można go zastąpić odpowiednią deklaracją właściciela.
    W toku procesu w zależności od konkretnego przypadku może okazać się niezbędne dołączenie stosownych oświadczeń właściciela np. o miejscu zamieszkania.
    Jeżeli dokumenty nie są w języku polskim należy dołączyć tłumaczenia sporządzone przez tłumacza przysięgłego.
    Rejestrując jednostkę właściciel musi zadeklarować, czy zamierza eksploatować jednostkę na wodach śródlądowych, na wodach morskich, czy też zarówno na wodach śródlądowych, jak i morskich. W przypadku zamiaru eksploatacji jednostki zarówno na wodach śródlądowych, jak i morskich, będzie ona zarejestrowana jako jednostka morska.

Dokument rejestracyjny ma wygodną i funkcjonalną formę plastikowej karty i zawiera podstawowe informacje dotyczące jednostki pływającej a jednocześnie jest dowodem polskiej przynależności państwowej i dowodem własności jednostki. Jest to dokument z informacjami podobnymi do tych, jakie oferuje Zezwolenie Nawigacyjne dla statków pływających pod banderą hiszpańską.

Rejestracja jachtów i jednostek pływających odbywa się poprzez elektroniczny ogólnokrajowy system REJA24. Dokumenty w formie skanów można przesłać w formie skanów, niestety przy odbiorze certyfikatu niezbędne jest okazanie wszystkich oryginałów do czego można upoważnić pełnomocnika w Polsce. Jako profesjonaliści doświadczeni w rejestrowaniu jednostek pływających świadczymy kompleksowe usługi w tym zakresie. Od wypełnienia i złożenia wniosku, po kontakt z odpowiednimi urzędami i odbiór certyfikatu.

austin-distel--mR1iZFz4AE-unsplash

Zwolnienie z pracy z powodu usprawiedliwionej nieobecności pracownika

przez blogPraca
Zwolnienie z pracy z powodu usprawiedliwionej nieobecności pracownika

Do bliższej analizy tej tematyki skłonił mnie wyrok hiszpańskiego Trybunału Konstytucyjnego wydany w październiku 2019 r., który wywołał wiele kontrowersji i budził skrajne opinie na tyle, że po 4 miesiącach od jego ogłoszenia nastąpiła zmiana przepisów.

Zgodnie z polskim Kodeksem pracy przebywanie pracownika na zwolnieniu lekarskim wyklucza możliwość rozwiązania z nim umowy o pracę. Jeśli jednak choroba trwa dłużej niż się przewiduje lub pracownik korzysta ze zwolnień lekarskich zbyt często to czy pracodawca ma prawo go zwolnić? Czy będąc na zwolnieniu lekarskim na pewno możemy być pewni, że powrót do pracy będzie możliwy? Czy prawo przewiduje limity czasowe nieobecności pracownika i kiedy pracodawca ma podstawę by zwolnić swojego pracownika nawet podczas jego uzasadnionej nieobecności w pracy? Na te pytania oraz inne powiązane zagadnienia związane z prawem pracy odpowiem analizując przepisy prawa hiszpańskiego oraz polskiego.

Kontrowersje wokół wyroku Sądu pracy podtrzymanego w drugiej instancji

Zacznijmy od początku czyli od analizy wyroku hiszpańskiego Trybunału Konstytucyjnego. Jednym z powodów będących podstawą do rozwiązania umowy z pracownikiem jest jego nieobecność w pracy. Wydaje się logiczne, że jeżeli osoba wielokrotnie nie spełnia swojego obowiązku i nie stawia się w pracy, zatrudniający może podjąć środki skutkujące zwolnieniem dyscyplinarnym. Inną kwestią jest to czy osoba nie stawia się w pracy z powodów uzasadnionych, które są przewidziane przez prawo.

Jak się okazuje Hiszpania ogranicza prawo nieobecności w pracy z powodu choroby do procentu godzin w odniesieniu do godzin przepracowanych. Najlepszym na to dowodem jest złożenie pozwu przez pracownika, który został zwolniony przez firmę z powodu usprawiedliwionej nieobecności w pracy, z żądaniem unieważnienia zwolnienia zasłaniając się naruszeniem podstawowych praw pracowniczych. Sprawa została rozpatrzona przez Sąd pracy w Barcelonie, który przyznał rację pracodawcy, orzekając, iż miał podstawy do zwolnienia swojego pracownika. Ten nie zgodził się z wyrokiem i odwołał się do Trybunału Konstytucyjnego argumentując, że Statut Pracownika pociąga za sobą „oczywistą groźbę lub przymus wobec chorego pracownika, zniechęcając go do pozostania w tymczasowej niezdolności do pracy z obawy przed zwolnieniem”.

Podstawa prawna, która umożliwia zwolnienie pracownika podczas usprawiedliwionej nieobecności

W celu zrozumienia omawianej sprawy przyjrzyjmy się jak brzmi przywołany artykuł Statutu Pracowników, który okazał się podstawą do zwolnienia pracownika w przypadku usprawiedliwionej nieobecności. Mowa o art. 52 lit. d), pracownika można zwolnić: „W przypadku nieobecności w pracy, nawet uzasadnionej, ale sporadycznej, która osiąga dwadzieścia procent dni roboczych w ciągu dwóch kolejnych miesięcy, pod warunkiem, że łączna nieobecność w poprzednich dwunastu miesiącach osiągnie pięć procent dni roboczych lub dwadzieścia pięć procent w ciągu czterech kolejnych miesiącach w okresie 12 miesięcy ” Właśnie ten przepis dał podstawę do podtrzymania wyroku wydanego przez Sąd pracy w Barcelonie. Trybunał Konstytucyjny mając na względzie przywołany artykuł orzekł, że firma nie naruszyła prawa do ochrony zdrowia pracownika, ale poparła prawo do ochrony produktywności swojej firmy.

Przedstawiając w liczbach nieobecność pracownika wyglądała ona następująco: w ciągu dwóch następujących po sobie miesiącach (40 dni roboczych) pracownik był nieobecny przez 9 dni roboczych co daje 22,5%. Ponadto w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy minęło ponad 5% dni roboczych. Podstawiając te liczby pod omawiany przepis rachunek się zgadza, co dało podstawę do podtrzymania wyroku przez organ drugiej instancji. Pojawiło się wiele głosów krytyki pod adresem TK, że zbyt dosłownie podszedł do wykładni prawa i nie wziął pod uwagę przyczyny przez którą pracownik dopuścił się nieobecności w pracy. Sam TK argumentował, że: „Przyczyną zwolnienia nie był sam fakt choroby, ale przerywane powtarzanie się liczby nieobecności”.

Przepis ten enumeratywnie wylicza nieobecności w pracy, które nie mogą być brane pod uwagę uzasadniając usprawiedliwioną nieobecność w pracy są to nieobecności w związku ze: strajkiem, wypadkiem przy pracy, leczeniem raka lub innej poważnej choroby, urlopem macierzyńskim, porodem, karmieniem piersią i urlopem. Przyczyna nieobecności pracownika omawianego kazusu nie znajduje się wśród wyjątków co nie musi jednak oznaczać, że jest to podstawa do rozwiązania umowy o pracę. Organy władzy sądowniczej zamiast chronić interesy pracownika i konstytucyjne prawo do ochrony zdrowia przechyliły szalę na stronę firmy i orzekły na jej korzyść uzasadniając, że pracownik przekroczył limity nieobecności wyznaczone przez prawo.

Zmiany w Statucie Pracowników ograniczające prawo do zwolnienia pracownika podczas usprawiedliwionej nieobecności.

Na kilka dni przed napisaniem niniejszego artykułu został wydany Dekret Królewski nr 18/2020 z dnia 18 lutego, który uchyla art. 52 lit. d) Statutu Pracowników. Omawiany artykuł był też przedmiotem orzeczenia wydanego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.[1]

Zgodnie z zasadą prawa UE każdą sytuację należy oceniać zgodnie z zasadą proporcjonalności.[2] TSUE orzekając we wspomnianym wyroku stwierdził, że art. 52 lit. d) jest stosowany automatycznie i oceniany wyłącznie pod względem przestrzegania limitu czasowej nieobecności pracownika w pracy co wymaga natychmiastowej korekty regulacyjnej w celu zapewnienia właściwego stosowania doktryny ustanowionej przez TSUE. Zaznaczył również, że „Art. 52 lit. d) powinien być stosowany wyłącznie w wyjątkowych, ograniczonych i uwarunkowanych przypadkach i podlegać szczegółowej analizie adekwatności i proporcjonalności”.  Między innymi ten wyrok był podstawą do uchylenia omawianego przepisu. W uzasadnieniu podano, że osoby cierpiące na przewlekłe choroby mogą być podatne na większą liczbę nieobecności dni w pracy, a zwolnienie z tego powodu może stanowić pośrednią dyskryminację ze względu na niepełnosprawność. [3]

Polskie prawo, a zwolnienie pracownika przebywającego na zwolnieniu chorobowym

Hiszpania po wielu latach stosowania przepisu, który wszedł w życie w 2012 r. ograniczyła możliwość zwolnienia z pracy z powodu usprawiedliwionej nieobecności. Przeanalizujmy teraz jak polskie prawo reguluje podobne przypadki. Jak już zostało wspomniane, Kodeks pracy zabrania rozwiązania umowy o pracę w przypadku usprawiedliwionej nieobecności. Niemniej jednak prawo daje możliwość wypowiedzenia umowy w sytuacji, gdy pracownik zbyt długo lub zbyt często przebywa na zwolnieniu. Kodeks pracy przewiduje dwie możliwości, które są uzależnione od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy.

W art. 53 par. 1 pierwsza sytuacja dotyczy pracowników, których niezdolność do pracy z powodu choroby trwa dłużej niż 3 miesiące i byli zatrudnieni u danego pracodawcy nie krócej niż przez okres 6 miesięcy. Druga dotyczy pracowników, których niezdolność do pracy z powodu choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. Będzie to dotyczyło osób, które były zatrudnione u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową. Jak widać również polskie prawo przewiduje możliwość rozwiązania umowy o pracę podczas usprawiedliwionej nieobecności jeżeli zostanie przekroczony tzw. okres ochronny przewidziany w Kodeksie pracy.

Właściwa interpretacja prawa dostosowana do każdego przypadku

Niewątpliwie niniejszy artykuł porusza dwie skrajne wartości. Ciężko jest waloryzować i oceniać, która z nich jest ważniejsza. Z jednej strony mamy do czynienia z uzasadnionym interesem firmy, która musi mieć do dyspozycji niezbędną do realizacji projektów siłę roboczą w postaci pracowników bez ponoszenia dodatkowych kosztów wynikających z ich nieobecności. Z drugiej strony mamy prawa pracowników, którzy nie mogą być karani za okoliczności osobiste, za które nie ponoszą odpowiedzialności jak w przypadku choroby. Prawo wprowadza pewne ograniczenia po ty by nie stosować nadużyć i żeby chronić interesy każdej ze stron. Niemniej jednak ważne jest aby każdą sytuację oceniać w sposób indywidualny i nie generalizować każdego przypadku, co może doprowadzić do dyskryminacji.

 

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. 1974 nr 24 poz. 141)

Dekret Królewski 4/2020 z dnia 18 lutego 2020 r.

Statut pracowników (Estatuto de los trabajadores)

Źródła:

Regulación del despido objetivo por faltas de asistencia al trabajo justificadas pero intermitentes, dostępne na: www.iberley.es

El Constitucional avala el despido por faltar al trabajo durante la baja médica, dostępne na www.elderecho.com

 

[1] Wyrok TSUE z dnia 18 stycznia 2018 r. C-270/16, sprawa Ruiz Conejero

[2] Zasada proporcjonalności, mówi że środki zastosowane do realizacji danego celu muszą być proporcjonalne do jego istoty.

[3] Dekret Królewski 4/2020 z dnia 18 lutego 2020 r.

cytonn-photography-n95VMLxqM2I-unsplash

Działalność w formie spółki

przez blogPraca

Działalność w formie spółki w Hiszpanii

W jednym z poprzednich artykułów przedstawiliśmy Państwu najważniejsze kwestie dotyczące jednoosobowej działalności gospodarczej. Wówczas wspomnieliśmy, że przedsiębiorca może prowadzić działalność także w formie spółki.

W związku z tym dziś chcielibyśmy poruszyć właśnie tematykę działalności gospodarczej w formie spółki. Najbardziej popularnymi rodzajami spółki w Hiszpanii są:

-Spółka akcyjna (hiszp. Sociedad Anónima, S.A.)

-Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (hiszp. Sociedad de Responsabilidad Limitada, S.L.)

-Spółka jawna (hiszp. Sociedad colectiva)

-Spółka komandytowa (hiszp. Sociedad comanditaria)

Jak założyć spółkę?

Pierwszym krokiem do założenia spółki jest otrzymanie zaświadczenia z hiszpańskiego Rejestru Handlowego (hiszp. Registro Mercantil) potwierdzającego, że nazwa proponowana dla nowej spółki nie jest już zarezerwowana i używana przez inną spółkę.

Należy pamiętać, iż w przypadku gdy udziałowcami są cudzoziemcy, muszą oni uzyskać numer identyfikacji podatkowej (hiszp. NIF – Número de Identificación Fiscal); w tym celu należy uzyskać wcześniej numer NIE (hiszp. Número de Identificación de Extranjero), o którym pisaliśmy w jednym z poprzednich artykułów – link. Obowiązek posiadania NIF pojawia się również, gdy mówimy o zagranicznej osobie prawnej – wówczas spółka zagraniczna musi przedstawić odpis z właściwego rejestru (w Polsce KRS) wraz z tłumaczeniem przysięgłym na język hiszpański.

Numer NIE będzie również wymagany do otwarcia rachunku bankowego, na który należy wpłacić kapitał spółki – jego wysokość zależy od rodzaju spółki.

Bardzo ważnym punktem jest podpisanie aktu założycielskiego spółki w obecności hiszpańskiego notariusza.

Spółka podlega rejestracji w hiszpańskim Rejestrze Handlowym (hiszp. Registro Mercantil) właściwym dla jej siedziby. W tym celu należy przedstawić oryginał aktu założycielskiego spółki. Po dokonaniu rejestracji, na dokumencie zostanie dokonana wzmianka o wpisie spółki do rejestru. Możliwa jest również rejestracja elektroniczna. Z chwilą wpisu do rejestru handlowego spółka staje się osobą prawną.

Jednak przed rozpoczęciem działalności, należy zakomunikować w urzędzie skarbowym (hiszp. Agencia Tributaria) zamiar rozpoczęcia działalności gospodarczej na terenie Hiszpanii. Następnie w Urzędzie Miasta (hiszp. Ayuntamiento) należy uzyskać licencję na rozpoczęcie działalności gospodarczej na terenie Hiszpanii.

Wszystkie procedury związane z utworzeniem spółki trwają od sześciu do ośmiu tygodni, a koszt założenia spółki różni się w zależności od jej rodzaju.

Spółka akcyjna czy spółka z ograniczoną odpowiedzialnością?

Te dwa rodzaje spółek są najczęściej wybieranymi przez naszych klientów, dlatego postaramy się je bliżej opisać oraz wskazać najważniejsze różnice.

1. Spółka akcyjna (hiszp. Sociedad Anónima)

Organami spółki akcyjnej są: zgromadzenie akcjonariuszy oraz zarząd.

Minimalny kapitał zakładowy to 60 102€, przy czym w chwili założenia spółki musi zostać wpłacone przynajmniej 25% minimalnego kapitału; przepisy nie przewidują górnego limitu kapitału.

2. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (hiszp. Sociedad de Responsabilidad Limitada)

Wspólnikami S.L. mogą być zarówno osoby fizyczne (obywatele hiszpańscy oraz cudzoziemcy), jak i prawne (krajowe i zagraniczne).

W przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialności minimalny kapitał jest znacznie mniejszy, ponieważ wynosi 3000€, natomiast musi on zostać wpłacony w całości w momencie założenia spółki; przepisy nie przewidują górnego limitu kapitału.

Poniżej udostępniamy Państwu grafikę przedstawiającą poszczególne kroki w ramach założenia spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i koszty z nimi związane:

Rejestracja nowej spółki czy utworzenie oddziału?

Alternatywą dla zakładania spółki w Hiszpanii jest utworzenie oddziału spółki (hiszp. sucursal), która funkcjonuje już w Polsce.

Oddział nie posiada osobowości prawnej i zawsze działa jako oddział spółki matki. Ponadto oddział nie posiada odrębnego kapitału, w związku z czym jego utworzenie nie wymaga wniesienia minimalnej kwoty kapitału. Za czynności podejmowane przez oddział odpowiedzialność ponosi spółka matka. Należy jednak pamiętać, iż oddział spółki funkcjonuje w Hiszpanii, a zatem musi spełniać wymogi dotyczące prowadzenia działalności i zatrudniania pracowników przewidziane przez przepisy prawa hiszpańskiego.

Uruchomienie oddziału również podlega obowiązkowemu wpisowi do rejestru. Procedura różni się nieco w tym przypadku.

Dokonując rejestracji oddziału również musimy uzyskać certyfikat dot. zarezerwowania nazwy.

W przypadku oddziału istnieje także obowiązek posiadania numeru identyfikacji podatkowej (NIF) – jest on jednak przydzielany spółce matce, mimo iż posługiwać się nim będzie oddział.

W celu rejestracji oddziału należy przedłożyć dokumenty potwierdzające istnienie spółki w Polsce wraz z tłumaczeniem przysięgłym oraz uchwałę o powołaniu oddziału spółki – wraz ze wskazaniem reprezentanta spółki na terenie Hiszpanii.

Akt założycielski powołujący do życia hiszpański oddział, tak jak w przypadku rejestracji spółki, powinien zostać podpisany przed hiszpańskim notariuszem.

Ostatnim krokiem jest złożenie wniosku rejestracyjnego w hiszpańskim Rejestrze Handlowym.

Jeśli są Państwo zainteresowani rozpoczęciem działalności gospodarczej w Hiszpanii i poszukują Państwo dodatkowych informacji, zapraszamy do kontaktu z polskojęzycznym prawnikiem: prawohiszpanskie@gmail.com

Nasza kancelaria oferuje również pomoc w zakresie prowadzenia księgowości.

oli-woodman-fwYZ3B_QQco-unsplash

Rejestracja pojazdu w Hiszpanii

przez blogPraca

Rejestracja pojazdu w Hiszpanii

Zwykle przygoda z Hiszpanią rozpoczyna się od wakacji, ale często obywatele innych krajów zostają tutaj na dłużej. Z zalegalizowaniem pobytu na terenie Hiszpanii wiąże się wiele formalności, jak na przykład uzyskanie Numeru Identyfikacji Obcokrajowca (NIE), o którym pisaliśmy w jednym z poprzednich artykułów – link. Co w sytuacji, gdy posiadają Państwo samochód z zagraniczną rejestracją i chcą poruszać się nim w Hiszpanii? W dzisiejszym artykule postaramy się odpowiedzieć na wszelkie pytanie związane z rejestracją pojazdu w Hiszpanii zarówno w przypadku importu prywatnego jak i mienia przesiedleńczego.

Dokumenty potrzebne do zarejestrowania pojazdu w wydziale ruchu drogowego (hiszp. DGT – Jefatura Provincial de Tráfico)

– dokument NIE oraz dokument tożsamości

– oryginalne dokumenty pojazdu przetłumaczone na język hiszpański

– umowa zakupu pojazdu przetłumaczona na język hiszpański

– certyfikat zgodności z przepisami Unii Europejskiej (homologacja) – w przypadku jego braku może być tzw. ficha reducida wystawiona przez inżyniera

– dowód zapłaty podatku w AEAT

Procedura rejestracji

Na zarejestrowanie samochodu mają Państwo 6 miesięcy od momentu przekroczenia nim granicy Hiszpanii – w tym celu najlepiej pozyskać poświadczenie z urzędu celnego o przekroczeniu granicy i wjazdu na teren Hiszpanii.

Najpierw pojazd musi przejść przez kontrolę techniczną przeprowadzaną przez służbę kontroli technicznej (hiszp. ITV – Inspección Técnica de Vehículos).  Należy jednak zwrócić uwagę na to, że tylko niektóre centra są do tego autoryzowane (np. w Katalonii jest tylko kilka takich miejsc, dlatego najpierw należy umówić się na konkretny termin – najlepiej osobiście). Taka inspekcja trwa około godziny. Należy zostawić dokumenty, a po kilku dniach (po pomyślnym przejściu weryfikacji) otrzymuje się stosowną naklejkę na prawy górny róg szyby. Cena wynosi około 100 euro. Trzeba też okazać certyfikat zgodności lub ficha reducida, której koszt to około 50 euro. Warto pamiętać, że poszczególne Wspólnoty Autonomiczne mogą mieć różne wymagania, które musi spełnić pojazd – najlepiej zatem sprawdzić wcześniej czy wymagania Wspólnoty Autonomicznej, w której przeprowadzą Państwo kontrolę są takie same jak we Wspólnocie, w której docelowo będą Państwo korzystać z pojazdu.

Następnie z kompletem dokumentów należy udać się do AEAT. Obowiązkowe jest uiszczenie podatku od przerejestrowania w Urzędzie Skarbowym, którego wysokość zależy m.in. od rodzaju silnika.

Rejestracja pojazdu na okoliczność zmiany rezydencji (tzw. mienie przesiedleńcze)

Warto jednak mieć na uwadze fakt, iż rejestrując pojazd na okoliczność zmiany rezydencji (hiszp. traslado de residencia) mogą się Państwo ubiegać o zwolnienie z podatku od rejestracji pojazdu (hiszp. impuesto de matriculación), ponieważ stanowi on tzw. mienie przesiedleńcze. W tym celu należy złożyć wniosek do AEAT w ciągu 60 dni od momentu sprowadzenia pojazdu do Hiszpanii. W przypadku ubiegania się o zwolnienie z podatku VAT lub IEDMT należy spełnić szereg przesłanek – jak chociażby ta, iż wnioskodawca musi mieć stałe miejsce zamieszkania poza terytorium Hiszpanii przez okres co najmniej 12 miesięcy przed zmianą rezydencji, a pojazd  musi być użytkowany przez wnioskodawcę w jego dawnej rezydencji co najmniej 6 miesięcy przed przyjazdem do Hiszpanii i do niego należeć (a zatem w przypadku leasingu czy rentingu nie ma takiej możliwości).

Aby skorzystać ze zwolnienia  w ramach wypełnienia formularza należy posłużyć się kodem ET4, a następnie przedłożyć fakturę za zakup pojazdu oraz dokument potwierdzający fakt zameldowania w Polsce przez co najmniej 12 miesięcy przed zmianą rezydencji. Dokumenty te należy dołączyć do wniosku i przedłożyć do rejestru w AEAT. Po około tygodniu otrzymają Państwo decyzję; w przypadku decyzji pozytywnej należy zarezerwować tzw. cita previa w Głównej Dyrekcji Ruchu Drogowego (hiszp. DGT – Dirección General de Tráfico).

Następnie, po otrzymaniu potwierdzenia terminu spotkania, należy udać się do DGT, wraz z potwierdzeniem opłaconych podatków lub dowodem zwolnienia z części z nich, w celu uzyskania hiszpańskich dokumentów i przydzielenia numerów rejestracyjnych. Jest to koszt około 120 euro.

Warto też pamiętać o ubezpieczeniu, jednak tutaj koszty różnią się w zależności od ubezpieczyciela oraz ewentualnych zniżek, pozyskanych dotychczas. Na podstawie certyfikatu od poprzedniego ubezpieczyciela będą one zachowane i respektowane. Taki certyfikat pozyskiwany jest na koniec, po otrzymaniu numerów rejestracyjnych.

Zwykle w okolicy DGT znajduje się firma grawerująca tablice. Ceny wahają się od 30 do 50 euro w zależności od rodzaju tablic.

Hiszpańskie prawo jazdy

Ostatnim krokiem – już po zarejestrowaniu pojazdu – jest wymiana prawa jazdy na hiszpańskie. Obywatele Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego mogą korzystać z zagranicznego (w tym wypadku polskiego) prawa jazdy przez okres do 2 lat.

Po tym dwuletnim okresie należy odnowić licencję (hiszp. canje) i wówczas jeśli zostanie to dokonane w Hiszpanii, skutecznie przekształci się ona w licencję hiszpańską.

Natomiast wcześniej – bo po okresie 6 miesięcy pobytu w Hiszpanii – należy zarejestrować swoje dane w Centralnym Rejestrze Kierowców w Dyrekcji Ruchu (Registro Central de Conductores en la Jefatura Provincial de Trafico), a następnie udać się na badanie lekarskie – w Centrum Kontroli Kierowców (Centro de Reconocimiento de Conductores Autorizado). Konieczne jest umówienie tzw. cita previa przez www.dgt.es lub dzwoniąc pod numer 060.  W Hiszpanii prawo jazdy jest ważne przez 10 lat.

Poniżej przedstawiamy Państwu grafikę dotyczącą terminów związanych z rejestracją pojazdu na terenie Hiszpanii:

Jeżeli są Państwo zainteresowani zarejestrowaniem pojazdu w Hiszpanii zapraszamy do kontaktu z polskojęzycznym prawnikiem, który rozwieje wszelkie wątpliwości oraz pomoże w całej procedurze – prawohiszpanskie@gmail.com

markus-spiske-ms6N-gBtbCQ-unsplash

Podatek od spadków i darowizn

przez blogPraca

Podatek od spadków i darowizn

Otrzymanie spadku lub darowizny wiąże się w Hiszpanii z obowiązkiem zapłaty właściwego podatku (hiszp. Impuesto sobre Sucesiones y Donaciones). Jednak jego wysokość różni się w zależności od okoliczności – przekazanie darowizny za życia skutkuje zwykle większymi kosztami i podatkami niż pozostawienie majątku w spadku.

We wszystkich Wspólnotach Autonomicznych prawo przewiduje ulgę w wysokości 95% dla małżonka spadkodawcy, a także przy dziedziczeniu nieruchomości będącej głównym miejscem zamieszkania rodziny (hiszp. residencia habitual).

Wspólnoty Autonomiczne mają prawo ulgi powiększyć albo obniżyć kwotę, którą spadkobierca ma obowiązek zapłacić – różnice stawek pomiędzy poszczególnymi Wspólnotami Autonomicznymi są znaczące. W przypadku zmiany miejsca zamieszkania w obrębie kilku Wspólnot Autonomicznych, obowiązek zapłaty powstaje w tej Wspólnocie Autonomicznej, w której podatnik mieszkał najdłużej w ciągu ostatnich 5 lat. Ponadto, przy dziedziczeniu znaczenie ma także miejsce zamieszkania spadkodawcy lub miejsce, w którym zgromadził większość swoich dóbr.

Na wysokość podatku duży wpływ mają nie tylko ulgi podatkowe przewidziane przez Wspólnoty Autonomiczne, ale w przypadku dziedziczenia również wiek spadkobiercy – osoby, które nie ukończyły 21 lat mogą skorzystać z ulg podatkowych sięgających nawet 100% (między innymi w Asturii, Madrycie, Murcji, Galicji czy La Rioja). Natomiast w Andaluzji, Castilla y León czy Aragonii najbliżsi krewni zostaną zwolnieni z zapłaty podatku, jeśli wartość spadku nie przekroczy górnego limitu ustalonego przez daną Wspólnotę Autonomiczną.

W przypadku darowizn takie Wspólnoty jak Murcja czy La Rioja przewidują znacznie ulgi podatkowe (do 90%) dla najbliższych krewnych.

Podatek od spadków i darowizn a rezydencja poza Hiszpanią

19 lutego 2018 roku Izba Administracyjna Sądu Najwyższego wydała wyrok STS 242/2018, znosząc różnice w traktowaniu osób będących rezydentami Hiszpanii i osób nie posiadających tego tytułu w odniesieniu do podatku od spadków i darowizn. Wcześniejsza regulacja uważana była za dyskryminującą i ograniczającą przepływ kapitału między państwami członkowskimi Unii Europejskiej, a także państwami trzecimi, co wskazano w wyroku Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 3 września 2014 roku, ponieważ nie przewidywała dla osób niebędących rezydentami możliwości skorzystania z ulg podatkowych, które oferują Wspólnoty Autonomiczne, przez co osoby te uiszczały kwoty nawet o 80% wyższe niż rezydenci Hiszpanii.

W związku z tym rząd Hiszpanii wprowadził nowe regulacje w Ustawie o Podatku dochodowym od osób fizycznych (Ley 26/2014) pozwalając osobom niebędącym rezydentami Hiszpanii na zastosowanie korzyści przewidzianych przez Wspólnotę Autonomiczną, z którą istnieje jakikolwiek powiązanie.

Obecnie osoby niebędące rezydentami Hiszpanii traktowane są tak samo jak rezydenci Hiszpanii. Ponadto ustawodawca przewidział możliwość ubiegania się o zwrot nadpłaconych kwot dla osób, które w poprzednich latach zapłaciły wyższą stawkę z uwagi na brak możliwości zastosowania wspomnianych ulg podatkowych.

Poniżej przedstawiamy Państwu tabelki, które odzwierciedlają aktualny sposób opodatkowania spadków i darowizn zarówno dla rezydentów, jak i osób niebędących rezydentami Hiszpanii.

Warto podkreślić, że hiszpańscy rezydenci podatkowi zawsze będą mieli obowiązek uiszczenia podatku w Hiszpanii – także od spadku odziedziczonego zagranicą.

Deklaracja

W przypadku podatku od spadków i darowizn mamy do dyspozycji kilka formularzy w zależności od czynności prawnej z jaką mamy do czynienia. Formularze 660 i 650 mają zastosowanie do spadków, natomiast formularz 651 dotyczy darowizn. Deklarację można przedstawić zarówno osobiście w siedzibie, jak i telematycznie – za pomocą strony internetowej urzędu (hiszp. AEAT – Agencia Tributaria).

Termin na złożenie deklaracji wynosi 6 miesięcy od dnia śmierci spadkodawcy (w przypadku spadku) lub miesiąc od dnia, w którym dokonano czynności (w przypadku darowizny).

W razie pytań lub wątpliwości zapraszamy Państwa do kontaktu z polskojęzycznym prawnikiem: prawohiszpanskie@gmail.com

bill-oxford-OXGhu60NwxU-unsplash

Prawo Beckhama

przez blogPraca

Prawo Beckhama

Regimen Especial para Trabajadores desplazados a España

Prawo Beckhama to potoczna nazwa ustawy wprowadzonej po raz pierwszy w 2004 roku i regulującej specjalny system podatkowy dla osób fizycznych przybywających do Hiszpanii w celu podjęcia pracy (hiszp. Regimen Especial para Trabajadores desplazados a España). Celem wprowadzenia Ustawy było zachęcenie utalentowanych i wykwalifikowanych osób do przyjazdu do Hiszpanii w celach zarobkowych. Swoją nazwę zawdzięcza piłkarzowi Davidowi Beckhamowi, który jako pierwszy skorzystał z zawartych w niej regulacji.

Na czym polega Prawo Beckhama?

Prawo Beckhama związane jest z podatkiem dochodowym (hiszp. IRPF – Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas) i umożliwia opodatkowanie tylko od dochodów uzyskanych na terytorium Hiszpanii i pozwala na zaaplikowanie stałej stawki podatkowej 24% lub 45%.

W przypadku, gdy dochód roczny brutto nie przekracza 600 tysięcy euro aplikuje się stawkę podatkową w wysokości 24%, natomiast powyżej kwoty 600 tysięcy euro – 45%.

Z kolei dywidendy, odsetki i zyski kapitałowe opodatkowane są z zastosowaniem stawki pomiędzy 19 a 23%.

Kto może zastosować Prawo Beckhama?

Aby skorzystać z Prawa Beckhama należy spełnić wymogi przewidziane w Ustawie, większość z nich związana jest z sytuacją ekonomiczną osoby fizycznej.

Prawo do skorzystania z regulacji mają osoby zatrudnione, pracownicy oddelegowani oraz dyrektorzy spółek, a zatem Prawa Beckhama nie mogą zastosować autónomos, czyli podmioty prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą.

Koniecznym warunkiem jest nabycie rezydencji podatkowej w Hiszpanii oraz istnienie związku pomiędzy przybyciem na terytorium Hiszpanii a podjęciem pracy. Ponadto Prawo Beckhama ma zastosowanie w sytuacji, gdy roczny dochód brutto z wynagrodzenia za pracę wynosi co najmniej 60 tysięcy euro. Ustawa stanowi także, że osoba chcąca skorzystać z regulacji nie mogła być rezydentem podatkowym w Hiszpanii w ciągu poprzednich 10 lat i nie może uzyskiwać innych świadczeń na terytorium Hiszpanii.

Jak zastosować Prawo Beckhama?

Oprócz spełnienia wymogów wspomnianych powyżej, zainteresowany powinien w terminie 6 miesięcy od momentu rozpoczęcia pracy na terenie Hiszpanii złożyć formularz 149 (hiszp. modelo 149) w celu nabycia rezydencji podatkowej w związku z przybyciem na terytorium Hiszpanii.

Natomiast termin do złożenia deklaracji dot. podatku dochodowego (hiszp. IRPF – Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas) jest taki sami jak w przypadku systemu ogólnego, a zatem należy jej dokonać od kwietnia do czerwca w roku następującym rok, za który podatnik dokonuje rozliczenia. Należy jednak pamiętać, że podatnicy korzystający z Prawa Beckhama powinni wówczas przedstawić specjalną deklarację – formularz 151 (hiszp. modelo 151).

Z regulacji, które przewiduje Ustawa można korzystać przez pierwsze 6 lat od uzyskania rezydencji podatkowej w Hiszpanii, na które składa się rok, w którym nabyto rezydencję podatkową  oraz kolejne 5 lat.

Czy możliwe jest stosowanie Prawa Beckhama przez krótszy okres?

Istnieje możliwość zrezygnowania z aplikowania Prawa Beckhama. Rezygnacji można dokonać w listopadzie lub grudniu i ma ona skutki na przyszłość, tj. od kolejnego roku.

W sytuacji, gdy podatnik nie spełnia już kryteriów przewidzianych w Ustawie zostanie pozbawiony prawa do korzystania z jej regulacji. W przypadku zatajenia informacji ustawodawca przewiduje sankcje oraz obowiązek zapłaty podatku na podstawie prawidłowej stawki podatkowej wraz z odsetkami.

Natomiast w przypadku zwolnienia nie traci się prawa do korzystania z przepisów Ustawy pod warunkiem, że zwolnienie wynikało z przyczyn niezależnych od woli podatnika, okres bezrobocia był przejściowy, a podatnik w krótkim odstępie czasu rozpoczął nowy stosunek pracy. Sytuacja wygląda podobnie w przypadku zmiany pracy – nawet jeśli wynika z woli podatnika to nie traci on prawa do korzystania z regulacji Ustawy.

Prawo Beckhama, a inne obowiązki podatnika

Podatnik korzystający z Prawa Beckhama nie jest zobowiązany do deklaracji aktywów położonych poza granicami Hiszpanii w ramach formularza 720. Natomiast warto pamiętać, że w przypadku posiadania dóbr lub praw majątkowych na terenie Hiszpanii należy uiścić podatek majątkowy (hiszp. Impuesto sobre el Patrimonio) w ramach formularza 714.

W przypadku wątpliwości lub pytań zapraszamy Państwa do kontaktu z polskojęzycznym adwokatem: prawohiszpanskie@gmail.com

kelly-sikkema-LNlzd-Y7orw-unsplash

Certificado digital, czyli hiszpański podpis elektroniczny

przez blogPraca

Podpis elektroniczny w Hiszpanii

Podpis elektroniczny, a w języku hiszpańskim Certificado Digital to elektroniczny certyfikat potwierdzający tożsamość użytkownika w Internecie.

Kto może wnioskować o podpis elektroniczny?

Podpis elektroniczny mogą uzyskać wszyscy pełnoletni obywatele Hiszpanii oraz obcokrajowcy posiadający NIE (Número de Identificación de Extranjero).

Jak uzyskać podpis?

Podpis elektroniczny jest wydawany przez Fábrica Nacional de Moneda y Timbre, a wniosek należy złożyć online – na stronie internetowej (link). Wówczas system wygeneruje kod, który zostanie przesłany na podany wcześniej przez Państwa adres e-mail. Z kodem, a także z dokumentem tożsamości (paszportem lub dowodem osobistym) i NIE należy udać się do AEAT (Agencia Tributaria) w celu weryfikacji tożsamości oraz uzupełnienia danych – należy pamiętać, że na wizytę w AEAT należy się wcześniej umówić, prosząc o tzw. cita previa (podobnie jak w przypadku pozyskiwania NIE). Po wizycie w AEAT, otrzymają Państwo potwierdzenie na adres e-mail i będą już mogli pobrać podpis elektroniczny. Podpis należy zainstalować na tym samym urządzeniu, z którego wysłano wniosek.

Poniżej przedstawiamy grafikę przygotowaną specjalnie dla Państwa, aby pomóc Państwu w zrozumieniu procesu uzyskania podpisu elektronicznego:

Podpis elektroniczny w praktyce

Podpis elektroniczny może mieć formę aplikacji, którą instaluje się na komputerze i która automatycznie identyfikuje użytkownika. W tym miejscu należy zaznaczyć, że podpis elektroniczny w tej formie jest darmowy – tym bardziej warto go uzyskać, ponieważ jest narzędziem bardzo przydatnym. Umożliwia komunikację i wymianę informacji z urzędami zapewniając bezpieczeństwo i poufność danych podczas korzystania ze stron internetowych poszczególnych instytucji. Podpis elektroniczny umożliwia także dokonanie wielu formalności bez wizyty w urzędzie.

Jeśli są Państwo zainteresowani uzyskaniem podpisu elektronicznego w Hiszpanii i poszukują Państwo dodatkowych informacji, zapraszamy do kontaktu z polskojęzycznym prawnikiem: prawohiszpanskie@gmail.com

romain-dancre-doplSDELX7E-unsplash

Windykacja roszczeń w Hiszpanii

przez blogPraca

Windykacja roszczeń w Hiszpanii

W poniższym artykule przedstawiamy procedurę postępowania w przypadku, gdy Państwa kontrahent zalega z płatnościami.

Na wstępie jednak warto zaznaczyć, że aby ułatwić wszelkie czynności w dochodzeniu roszczeń zawsze należy pamiętać o spisaniu umowy cywilnoprawnej oraz zaznaczeniu w niej wywodzącego się z tejże umowy obowiązku zapłaty. W celu zabezpieczenia się przez wierzyciela warto również, aby dysponował on fakturą lub innym dowodem, z którego wynika, że obowiązek ten istnieje.

Proces windykacji roszczeń obejmuje czynności dotyczące negocjacji z dłużnikiem,  poprzez uzyskanie nakazu zapłaty i wreszcie postępowanie egzekucyjne.

Czynności windykacyjne krok po kroku

Pierwszym krokiem, w przypadku gdy kontrahent nie płaci należności, jest skontaktowanie się i próba wyjaśnienia przyczyn zalegania z płatnościami.

Następnie, jeśli poprzednie czyności nie przyniosły oczekiwanych rezultatów i kontrahent nadal nie reguluje płatności, należy wysłać wezwanie do zapłaty listem poleconym (tzw. burofax).

Z kolei, jeżeli takie wezwanie również nie przynosi pożądanych skutków należy przystąpić do procesu windykacyjnego.

W Hiszpanii proces windykacji należności dzieli się  na dwa etapy. Na etapie pozasądowym windykacja odbywa się bez udziału sędziego, na etapie sądowym natomiast udział sędziego jest nieunikniony.

Proces pozasądowy

Etap pozasądowy jest korzystny zarówno dla wierzyciela, gdyż nie wiąże się z żadnymi kosztami wstępnymi; jak i dla dłużnika, gdyż nie generuje zwiększenia wymagalnej należności. Ten etap powinien być zawsze prowadzony w asyście adwokata.

W praktyce sprawę windykacyjną rozpoczyna się właśnie od etapu pozasądowego. Polega on na nawiązaniu kontaktu z dłużnikiem i podjęcia kroków skutkujących zapłatą należności. W Hiszpanii proces pozasądowy odbywa się poprzez:

– Pisemne wezwanie do zapłaty (requerimiento del pago). Jest to formalne wezwanie dłużnika do uiszczenia należności, natomiast odbywa się ono bez udziału sądu. Zazwyczaj ustalony zostaje kilkudniowy termin na dokonanie wpłaty.

– Czarna lista dłużników (ASNEF – Asociación Nacional de Establecimientos Financieros de Crédito). Przedsiębiorstwa znajdujące się na tej liście, mają często trudności ze znalezieniem nowych partnerów handlowych. Oprócz tego dużo trudniej im jest uzyskać kredyt.

Proces sądowy

Gdy dłużnik odmawia zapłaty na etapie pozasądowym, kolejnym krokiem jest przejście do etapu sądowego. W Hiszpanii istnieją różne możliwości procedur przeciw dłużnikom.

Należy jednak pamiętać, że wstąpienie na drogę sądową wiąże się z pewnymi kosztami. Należą do nich przede wszystkim: opłaty sądowe, honoraria adwokatów, pełnomocników sądowych (procuradores), koszt publikacji ogłoszeń w dziennikach urzędowych, kaucje wymagane w przypadku niektórych apelacji, honoraria biegłych, etc.

W zależności od rodzaju roszczenia oraz jego wysokości mamy na etapie sądowym następujące możliwości:

– Postępowanie upominawcze (Proceso Monitorio).

Jest to specjalna, uproszczona procedura, której celem jest szybkie rozwiązanie konfliktów prawnych i przyznanie wierzycielowi tytułu wykonawczego w przypadku, gdy pozwany nie wnosi sprzeciwu co do pozwu. Jest to szczególnie przydatne dla małych i średnich przedsiębiorców, a także dla wszystkich specjalistów, którzy potrzebują szybkiego i prostego mechanizmu odzyskiwania długów. Dodatkową zaletą jest to, że wstępna petycja skierowana do sądu nie wymaga interwencji prawnika lub radcy prawnego, co skutkuje oszczędnościami dla wierzyciela.

Jest to procedura, w której wierzyciel składa wniosek o wydanie nakazu zapłaty – wówczas musi również przedstawić dokumenty potwierdzające istnienie długu. Sędzia wysyła dłużnikowi nakaz, na który ten ma prawo zareagować w terminie 20 dni. Dłużnik może zapłacić roszczenie lub wystąpić ze sprzeciwem, jeśli się z nim nie zgadza. W takim przypadku sprawa zostanie automatycznie skierowana do procedury zwykłej – w zależności od kwoty na jaką opiewa dług, przyjmie postać juicio verbal lub juicio ordinario.

Stały koszt sądowy wynosi 100 euro (dotyczy tylko osób prawnych) oraz koszt zmienny, obliczany od dochodzonej kwoty, zależny od tego czy roszczeń dochodzi os. fizyczna (0,10%) czy prawna (0,50%).

– Procedura wezwania do sądu przy kwotach głównych do 6000 euro (Juicio Verbal).

Procedura ta stanowi możliwość dochodzenia roszczeń do kwoty głównej w wysokości 6000 euro. Polega ona na wysłaniu pozwu do sądu, na który dłużnik może odpowiedzieć pisemnie. Sędzia ogłasza swoją decyzję pisemnie, może również przesłuchać strony podczas rozprawy.

Takie postępowanie nie wiąże się z dodatkowymi kosztami.

– Procedura wezwania do sądu przy kwotach głównych przekraczających 6000 euro (Juicio Ordinario).

Ta procedura ma zastosowanie w przypadku roszczeń do kwoty głownej powyżej 6000 euro. Procedura taka trwa zazwyczaj od jednego roku do dwóch lat. Wierzyciel wypełnia pozew, na który dłużnik ma prawo odpowiedzieć. Zazwyczaj ma miejsce przesłuchanie wstępne mające na celu ustalenie dowodów oraz świadków.

Ten etap wiąże się z uiszczeniem kolejnych opłat, redukując ich wysokość o koszty poniesione na I etapie. Koszt stały w takim przypadku dla osób prawnych wynosi 300 euro, natomiast osoby fizyczne są z tej opłaty zwolnione.  Koszt zmienny zależy od wartości sporu i wynosi odpowiednio 0,10% dla osób fizycznych oraz 0,50% dla osób prawnych.

– Postępowanie wekslowe (Juicio cambiario).

Na podstawie wystawionych czeków lub weksli sędzia wzywa dłużnika do zapłaty roszczenia w terminie 10 dni. Sędzia może również nakazać zajęcie majątku dłużnika.

– Procedura Europejskiego Nakazu Zapłaty (Requerimiento europeo de pago).

Jeśli mamy do czynienia z niezakwestionowanym roszczeniem międzynarodowym, możliwe jest wszczęcie procedury Europejskiego Nakazu Zapłaty. Europejski Nakaz Zapłaty może być przeprowadzony w prawie wszystkich krajach Unii Europejskiej.

Jest to uproszczone postępowanie w sprawie transgranicznych roszczeń pieniężnych, które pozwany uznał za bezsporne.

Podczas tej procedury wypełniony przez wierzyciela formularz zostaje złożony do właściwego sądu, który wydaje na jego podstawie Europejski Nakaz Zapłaty. Sąd rozpatrzy pozew i, o ile formularz jest prawidłowo wypełniony, powinien wydać europejski nakaz zapłaty w terminie 30 dni. Europejski nakaz zapłaty musi zostać następnie doręczony pozwanemu przez sąd. Jest on automatycznie uznany za wykonalny. Dłużnikowi przysługuje 30 dni na zgłoszenie sprzeciwu. W takim przypadku powód zdecyduje, czy sprawa zostanie przekazana do zwykłego sądu cywilnego, który rozpozna ją zgodnie z prawem krajowym, czy zostanie ona rozpoznana w trybie europejskiego postępowania w sprawie drobnych roszczeń, czy też postępowanie zostanie zakończone. Natomiast jeśli w terminie 30 dni nie nastąpi reakcja ze strony dłużnika, nakaz zapłaty stanie się prawomocny. Kopia europejskiego nakazu zapłaty, w razie konieczności wraz z tłumaczeniem, musi zostać przesłana do organów ścigania w państwie członkowskim, w którym nakaz ten ma być wykonany. Wykonanie nakazu przebiega zgodnie z zasadami i procedurami krajowymi państwa członkowskiego, w którym wykonuje się europejski nakaz zapłaty.

Procedura ta charakteryzuje się  krótkim czasem trwania oraz niskimi kosztami. W postępowaniu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty obowiązuje opłata stała w wysokości 100 euro powiększona o kwotę zmienną w wysokości uzależnionej od kwoty dochodzonych roszczeń.

Nasza kancelaria zajmuje się podejmowaniem skutecznych działań windykacyjnych, sądowych i egzekucyjnych przeciwko dłużnikom z Hiszpanii. W razie jakichkolwiek pytań, zapraszamy do kontaktu z polskojęzycznym prawnikiem, który pomoże Państwu odzyskać zaległości: prawohiszpanskie@gmail.com

scott-graham-5fNmWej4tAA-unsplash

Jednoosobowa działalność gospodarcza w Hiszpanii

przez blogPraca

Jednoosobowa działalność gospodarcza w Hiszpanii

Hiszpański rynek kusi polskich przedsiębiorców, w związku z czym co raz więcej Polaków przybywa do Hiszpanii w celu rozpoczęcia inwestycji na Półwyspie Iberyjskim.

Rozważając rozpoczęcie działalności gospodarczej na terenie Hiszpanii przedsiębiorca ma możliwość wyboru formy, w jakiej owa działalność będzie prowadzona. Może prowadzić działalność na podstawie:

– Jednoosobowej działalności gospodarczej

– Działalności gospodarczej w formie spółki

Najpopularniejszą i najprostszą formą jest jednoosobowa działalność gospodarcza, czyli tak zwane autónomo. W dzisiejszym artykule zajmiemy się właśnie kwestią samozatrudnienia oraz postaramy się opisać krok po kroku procedurę rejestracji jako autónomo.

Kwestie, o których należy pamiętać przed przystąpieniem do rejestracji

W 2007 roku została przyjęta ustawa regulująca sytuację prawną osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą – Estatuto del Trabajo Autónomo.

Obywatele Unii Europejskiej nie muszą się ubiegać o kartę pobytu, ponieważ zgodnie z Dyrektywą 2004/38/WE wymóg ten zniesiono w 2007 roku. Natomiast przed przystąpieniem do rejestracji jednoosobowej działalności gospodarczej należy dopełnić kilku powinności.

W przypadku pobytu na terytorium Królestwa Hiszpanii przekraczającego 3 miesiące, należy pamiętać o dopełnieniu bardzo ważnego obowiązku, jakim jest rejestracja w Centralnym Rejestrze Obcokrajowców (Registro Central de Extranjeros) w celu otrzymania zaświadczenia o członkostwie w Unii Europejskiej (Certificado de Registro de Ciudadano de la Unión).

Każda osoba zamieszkująca na terenie Hiszpanii niebędąca rezydentem tego kraju ma obowiązek posiadać numer identyfikacyjny obcokrajowca (NIE – Número de Identificación de Extranjero). Wniosek o nadanie numeru NIE składa się w Komisariacie Policji lub w Konsulacie Hiszpanii w Polsce, jednocześnie przedstawiając dokument tożsamości wraz z fotokopią. Więcej informacji o tym jak uzyskać numer NIE znajdziecie Państwo w naszym poście: link. Należy również pamiętać, że numer NIE nadawany jest tymczasowo oraz że po upływie 3 miesięcy należy powtórzyć całą procedurę w celu wydania definitywnego dokumentu.

Zanim przystąpimy do zakładania działalności gospodarczej, należy się także upewnić czy w ramach danego zawodu zdobyte w Polsce uprawnienia odpowiadają hiszpańskim wymogom. Bowiem w przypadku niektórych zawodów konieczne jest uznanie kwalifikacji w Hiszpanii oraz wpisanie do odpowiedniej izby zrzeszającej przedstawicieli danego zawodu (Convenios Colectivos), jak np. w przypadku lekarzy, architektów czy adwokatów.

Rejestracja

Aby rozpocząć proces rejestracji należy uzyskać Numer Ubezpieczenia Społecznego (Número de Seguridad Social).  W tym celu należy się udać do hiszpańskiego odpowiednika ZUSu (La Tesorería General de la Seguridad Social) i wypełnić formularz TA1. Osoby posiadające tzw. kwalifikowany podpis elektroniczny mogą dokonać tej procedury online.

Kolejnym krokiem jest udanie się do urzędu skarbowego (Agencia Estatal de Administración Tributaria) i złożenie odpowiedniego wniosku poprzez wypełnienie formularza 036 (pełny) lub formularza 037 (uproszczony). Dokonując rejestracji w Hacienda należy wybrać kos opisujący działalność (Epígrafes del Impuesto de Actividades Económicas).

Następnie należy zarejestrować działalność w ZUSie poprzez formularz TA 0521/1, który składa się we właściwym oddziale ZUS (Delegación de Seguridad Social) w celu rejestracji do systemu przedsiębiorców prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą (RETA – Régimen Especial de Trabajadores Autónomos).

Poniżej przedstawiamy grafikę przygotowaną specjalnie dla Państwa, aby pomóc Państwu w zrozumieniu procesu rejestracji:

Jakie podatki musi zapłacić autónomo?

Przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą ma obowiązek rozliczenia się z VATu (IVA – Impuesto sobre el Valor Añadido) oraz z podatku dochodowego od osób fizycznych (IRPF – Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas). Rozliczenie z dochodów uzyskanych przez przedsiębiorcę może nastąpić na podstawie:

– Opodatkowanie na zasadach ogólnych (Régimen de Estimación Directa – Simplificada o Normal)

– Opodatkowanie ryczałtowe (Régimen de Estimación Objetiva – por Módulos)

Pierwsza forma rozliczania z podatku dochodowego od osób fizycznych dostępna jest dla wszystkich rodzajów działalności, natomiast z opodatkowania w formie ryczałtu mogą skorzystać jedynie autónomos spełniający pewne wymagania.  Gdy wybór formy opodatkowania należy do przedsiębiorcy, najlepiej skonsultować się z profesjonalistą, który doradzi w wyborze najkorzystniejszej formy.

Autónomo ma obowiązek złożyć, co kwartał, deklarację z podatku VAT (składając modelo 303 – odpowiednio do 20 kwietnia, czerwca, października oraz do 30 stycznia). Deklaracji z podatku dochodowego dokonuje się poprzez złożenie modelo 130 (w przypadku opodatkowania na zasadach ogólnych) lub modelo 131 (w przypadku ryczałtu). Termin na złożenie kwartalnej deklaracji dot. podatku dochodowego jest taki sam jak przypadku podatku VAT.

Należy również pamiętać o deklaracji rocznej – zarówno z podatku VAT jak i podatku dochodowego. Deklarację dot. podatku VAT składa się w styczniu za pomocą modelo 390, natomiast podatku dochodowego – w okresie od 2 maja do 30 czerwca za pomocą modelo D-100.

Pozostałe opłaty

Poza odprowadzaniem podatków, autónomo musi uiszczać też składki na ubezpieczenia do Seguridad Social. Należy jednak mieć na uwadze, iż Państwo oferuje liczne bonifikaty dla osób, które dopiero zaczynają działalność gospodarczą czy dla młodych przedsiębiorców. Przez pierwsze 12 miesięcy działalności opłaty te są stałe i wynoszą zaledwie 60 euro miesięcznie.  Po roku przedsiębiorca może skorzystać z redukcji 50% kwoty bazowej, a zatem w okresie od 12 do 18 miesiąca działalności przedsiębiorca zapłaci 141,54 euro, a w okresie od 18 do 24 miesiąca z redukcji 30%, płacąc 198,31 euro. Później składka ta wzrasta proporcjonalnie do dochodów, jakie inkasuje przedsiębiorca, do momentu aż osiągnie górny próg – tj. 283,3 euro.

Kolejnym wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej jest opłata za prowadzenie księgowości. Jest to opłata dodatkowa, ale zdecydownie warta rozważenia. Jest to inwestycja pozwalająca przedsiębiorcy zaoszczędzić czas i skupić się na działalności.

Jeśli są Państwo zainteresowani założeniem działalności gospodarczej w Hiszpanii i poszukują Państwo dodatkowych informacji, zapraszamy do kontaktu z polskojęzycznym prawnikiem: prawohiszpanskie@gmail.com

Nasza kancelaria oferuje również pomoc w zakresie prowadzenia księgowości.